De televisie staat aan in de sportschool. Ik kom daar om mijn hoofd leeg te maken en een televisie is daarbij een geweldig hulpmiddel. Aan een vrouw met overgewicht wordt gevraagd: ‘Waarom is eten alles?’ Ze antwoordt: ‘Het troost.’

De vraagsteller is haar personal coach die, samen met een personal trainer en nog wat meer personal people, haar van haar overtollige lichaamsgewicht af proberen te helpen. Een van de methodes om dit te bereiken is de vrouw om vijf uur ‘s ochtends uit haar bed te sleuren en een uur te laten rennen door een donker bos. Terwijl er druk wordt gewerkt aan alle uiterlijkheden gaat men compleet voorbij aan de innerlijkheden. Niemand stelt de vraag waarom deze vrouw haar troost niet vindt in de mensen om haar heen,

de echte personal people zeg maar.

Reality-tv, ik ken niets dat verder van de realiteit af staat.

Hoe anders is dan dat heerlijke theater! In plaats van te pretenderen de echte wereld na te bootsen wordt er openlijk en opzettelijk een illusie neergezet. Een illusie die op haar beurt vaak verbazingwekkend veelzeggend kan zijn over onze werkelijkheid. Daarbij is het ook een illusie die meer dan eens de potentie heeft om nieuwe werkelijkheden te creëren.

Iets wat bij dat televisieprogramma überhaupt twijfelachtig is. Mocht het al gebeuren dan is nog maar de vraag hoe lang die nieuwe realiteit stand zal houden. Ik ben er persoonlijk niet van overtuigd dat de vrouw ook zichzelf elke dag uit bed zal sleuren.

Hoe geweldig ondergewaardeerd wordt dan die kunst die nieuwe werkelijkheden schept (en hoe overgewaardeerd reality-tv)

Kunst kan ervoor zorgen dat je de dingen op een hele nieuwe manier bekijkt en dus wordt jouw wereld een nieuwe. Of wat meer gerelativeerd: dezelfde maar met een kleine verandering. Je leest bijvoorbeeld iets over kip en de kipfilet op je bord bekijk je opeens heel anders. je werkelijkheid is veranderd, ja vernieuwd.

Waarschijnlijk is de vrouw weer in haar oude wereld zodra de cameraman vertrokken is.